In deze blog vertel ik over mijn autisme en late diagnose.

Van basisschool naar speciaal onderwijs

Als kind werd ik veel gepest. Ik begreep destijds niet waarom. Ik probeerde net als andere kinderen sociaal te zijn. Helaas was er toen nog weinig bekend over vrouwen met autisme. Ik was nog maar 9 jaar toen ik vast liep op de basisschool. Ik ben vervolgens naar speciaal onderwijs gegaan voor langdurig zieke kinderen. Een school waar ik een geweldige tijd heb beleefd. Mezelf mocht en kon zijn. Deze school bood mij de structuur, die ik nodig had.

Voortgezet onderwijs

Dat werd wel anders op het regulier voortgezet onderwijs daar werd ik opnieuw gepest. Als puber heb ik opnieuw aangeklopt bij de GGZ. Hier kreeg ik trainingen zoals, sociale vaardigheden etc. De opdrachten vond ik moeilijk om te doen en gaven mij veel stress. Natuurlijk heb ik er wel iets van opgestoken, maar de manier waarop sloot niet aan bij wat ik op dat moment nodig had.

Eindelijk de diagnose

Keer op keer liep ik weer vast als ik mijzelf overvraagd had. Elke keer werden er dingen van mij verwacht waaraan ik niet kon voldoen hoe hard ik ook mijn best deed. Op mijn 27^ste liep ik opnieuw vast. Ik werkte op dat moment in de fiscale wereld. Een baan, die ik inhoudelijk erg leuk vond. De keerzijde was dat er ook veel meer bij kwam kijken dan het  werk zelf, veranderingen, flexibiliteit, en sociaal zijn. Kortom erg stressvol.

Er werd bij mij een zware depressie vastgesteld. Uiteindelijk werd bij de crisisdienst duidelijk dat er meer was dan enkel een depressie. Dit is verder onderzocht. Op mijn 28^ste kreeg ik de diagnose autisme. Ik was blij dat ik nu wist waarom sommige dingen zo lastig of stressvol voor mij zijn. Ik leerde hierdoor mezelf veel beter kennen. Eindelijk kreeg ik passende hulp. Vanaf dat moment zette ik mijn “masker” af. Het camoufleren om zo normaal mogelijk over te komen heeft mij zoveel energie gekost.

Eigen handleiding

Er vielen voor mij veel puzzelstukjes op de plek. Ik gun iedereen met  (vermoeden) autisme de kans om met de juiste hulp hun eigen handleiding te leren kennen. Een diagnose zelf heb je niet zoveel aan, wat je er vervolgens mee doet wel. Als je inzicht krijgt in je eigen autisme kan het je leven een stuk fijner maken. Wat mij geholpen heeft is inzicht krijgen wat bij mij de triggers zijn van overprikkeling, een goede planning maken die haalbaar is. Verder heb ik een stoplicht uitgewerkt waarin ik opgeschreven heb wat ik kan doen bij overprikkeling. Dit zijn allemaal hulpmiddelen om overprikkeling te voorkomen. Overigens kun je overprikkeling nooit helemaal voorkomen, maar je kunt er wel rekening mee houden in je planning.